article business plan

مقدمه:
در كشور های توسعه یافته هنگامی كه یك مجموعه یا فرد اقدام به راه اندازی یك شغل چه به صورت انفرادی و چه به صورت یك مجموعه می نماید، ضمن ارائه یك تعریف جامع و كامل از شغل مورد نظر، تمامی جوانب را مورد بررسی و ارزیابی قرار می دهد، بدین ترتیب آینده شغل از هر نظر تضمن خواهد شد. به همین دلیل نرخ ورشكستگی مشاغل در این كشور ها بسیار پایین است. در صورتی كه در كشور ما مشاغل خرد چندان پایدار نیستند و این بدان دلیل است كه از قبل مورد ارزیابی دقیق قرار نگرفته اند.
نتایج مطالعات و تجربیات درازمدت نشان داده است كه بهترین راه حل برای جلوگیری از افت و ورشكستگی زودرس در بخش مشاغل خرد و متوسط، پیش بینی تمامی مراحل و قسم تهای یك شغل می (Business Plan) باشد. در این راستا متخصصین امر به یك تعریف واحد رسیده اند و آن طرح كسب و كار
می باشد. مهمترین بخش مطالعه و ایجاد مشاغل تعریف طرح كسب و كار می باشد. در یك طرح كسب و كار تعریف كاملی از شغل ارائه شده و دلایل تمایل به راه اندازی، مسائل مدیریتی، مالی، بازرگانی....بیان می شود.
در واقع برنامه كسب و كاربه عنوان ابزاری برای پی شبینی و مدیریت بهتر كسب و كارهای موجود و یا جدید می باشد. این كار از طریق توجه به اولویت ها، نظارت و ارزیابی پیشرفت كار و كمك به دستیابی اهداف از پیش تعیین شده صورت می گیرد. اینچنین طرحی، كارآفرینان را قادر می سازد تا در مراحل مختلف كسب و كار آمادگی های لازم را برای پیشبرد برنامه ها به دست آورند.
یك طرح كسب و كار نوشته ای توصیفی و جامع در مورد كس ب و كار یك موسسه است. این طرح حاوی گزارشی دقیق در خصوص تولیدات یا خدمات شركت، رو شهای تولید، بازار و مشتریان، راهبرد بازاریابی منابع انسانی، تشكیلات، نیاز به زیرساخ تها و تأمین نیازهای مالی، منابع تأمین مالی و نحوه استفاده از آنها اقدام (Business Plan) می باشد. مطالعات نشان می دهد افرادی كه بدون مطالعه و تنظیم طرح كسب و كار به كار میكنند، در مقابله با مشكلات و افت و خیزهای اقتصادی و بازار كار توان كمتری دارند و لذا احتمال
ورشكستگی و عدم موفقیت شان زیاد است.
تعریف کسب وکار
نویسندگان مختلف، تعاریف متفاوتی از کسب و کار دارند. در واژه نامه‌ی آکسفورد کسب و کار به معنی خرید و فروش و تجارت آمده است. در واژه نامه‌ی لانگ من کسب و کار به فعالیت پول در آوردن و تجارتی که از آن پول حاصل شود، گفته می‌شود.
کسب و کار عبارت است از حالتی از مشغولیت و به طور عام، شامل فعالیت‌هایی است که تولید و خرید کالاها و خدمات با هدف فروش آنها را به منظور کسب سود، در بر می‌گیرد.
• بر طبق نظر (ارویک و هانت) و کاری که در آن خدمات یا کارهایی که دیگر افراد جامعه به آن نیاز دارند و مایل به خرید آن هستند و توان پرداخت بهای آن را دارند، تولید، توزیع و عرضه می شود. ، کسب و کار عبارت است از هر نوع کسب

• (پترسن و پلومن) بر این باورند که هر تبادلی که در آن خرید و فروش صورت گیرد، کسب و کار نیست، بلکه کسب و کار، هر نوع تبادل تکراری و تجدید شونده ی خرید و فروش است.
• پروفسور (اون) ، کسب و کار را یک نوع کاسبی می داند که طی آن کالاها یا خدمات برای فروش در بازار تولید و توزیع می شوند.
بنابراین با توجه به تعاریف یاد شده می توان دریافت که کسب و کار با خرید و فروش کالاها، تولید کالاها یا عرضه ی خدمات، به منظور به دست آوردن سود، سر و کار دارد .

ویژگیهای کسب و کار
• فروش یا انتقال کالاها و خدمات برای کسب ارزش
• معامله‌ی کالاها و خدمات
• تکرار معاملات
• انگیزه‌ی سود (مهم‌ترین و قدرتمندترین محرک اداره‌ی امور کسب و کار)
فعالیت توأم با ریسک. کسب و کار، همیشه بر آینده متمرکز است و عدم اطمینان، ویژگی آینده است. از این رو، همواره کسب و کار، توأم با ریسک است.
3- اهداف کسب و کار
باور عمومی این است که تنها هدف کسب و کار، به دست آوردن سود اقتصادی است، در حالی که این امر، واقعیت ندارد. آرویک معتقد است همان طور که انسان تنها با هدف خوردن زندگی نمی‌کند، تنها هدف کسب و کار هم، کسب سود نیست. بنابراین، کسب و کارها هم دارای اهداف اقتصادی اند و هم اهداف اجتماعی‌اند.
انواع كسب كار
كسب و كار خانگی
به هر نوع فعالیت اقتصادی در محل سكونت شخصی كه با استفاده از امكانات و وسایل منزل راه اندازی شود كسب و كار خانگی میگویند.
امروزه كسب و كارهای خانگی از بخشهای حیاتی و ضروری فعالیتهای اقتصادی كشورهای پیشرفته محسوب میشوند. كسب و كار خانگی از نظر ایجاد شغل ، نوآوری در عرضه محصول یا خدمات ، موجب تنوع و دگرگونی زیادی در اجتماع و اقتصاد هر كشور میشوند. همچنین برای جوانان ، كسب و كارهای خانگی نقطه شروع مناسبی برای راه اندازی كسب و كار شخصی است، زیرا راه اندازی آن در مقایسه با دیگر انواع كسب و كار ساده و آسان است. به عنوان نمونه شما میتوانید با یك دستگاه رایانه و یك خط تلفن ، یك كسب و كار اینترنتی راه بیندازید و كارها و خدمات مختلفی را به مردم عرضه و ازاین راه برای خود درآمد كسب كنید.
سابقه كسب و كارهای خانگی
كسب و كارهای خانگی در ایران سابقه دیرینه دارند. بسیاری از صنایع دستی كه امروزه هم وجود دارند، در منازل و محل سكونت افراد تولید میشده اند. بطور كلی كسب و كار خانگی پدیده جدیدی نیست ،بلكه در نتیجه تغییرات و تحولاتی كه در فعالیتهای اقتصادی - اجتماعی امروز به وجود آمده به آن توجه بیشتری شده است و این نوع كسب و كارها روز به روز گسترش و توسعه می یابند.
دلایل انتخاب كسب و كار خانگی
بالا بردن كیفیت زندگی: امروزه اكثر صاحبان كسب و كار های خانگی بر این باورند كه كار كردن در خانه، كیفیت زندگی آنان را بهبود میبخشد. كاركردن در خانه باعث میشود كه وقت بیشتری به خانواده و خانه اختصاص یابد و به دیگر مسائل و موضوعات خانواده، از قبیل تربیت و پرورش فرزندان توجه بیشتری شود.به طور كلی امروزه كار و زندگی بیش از پیش در همدیگر ادغام شده اند.
توسعه فن آوری: امروزه با پیشرفتهای زیادی كه در زمینه علوم رایانه و دیگر وسایل ارتباطی به وجود آمده، محیط خانه محل مناسب و كاراتری برای كسب و كار شده است.
مزایای كسب و كار خانگی
آزادی و استقلال عمل بیشتر
ساعات كاری انعطاف پذیر
ایجاد تعادل و موازنه بیشتر بین كار و زندگی
پایین بودن هزینه راه اندازی
پایین بودن میزان ریسك
امكان كاركردن پاره وقت
راحت تر بودن تربیت بچه ها
داشتن فرصت و زمان بیشتر
تناسب با ویژگیهای جسمی افراد معلول و كم توان
احتمال موفقیت بیشتر
تناسب با اقشار مختلف
احساس راحتی بیشتر
عدم نیاز به مجوز
کسب و کار اینترنتی
این نوع کسب و کار جدید بوده و با پیدایش کامپیوتر ، اینترنت، و توسعه جامعه خدماتی به عنوان یکی از سریع ترین کسب و کارها از نظر تعداد، سود و حجم در عرصه تجارت جهانی مطرح هستند.
کسب و کار اینترنتی به فروش محصولات یا خدمات در اینترنت گفته می شود. این نوع کسب و کار به سرعت در اقتصاد امروز رشد و پیشرفت کرده است. خرید و فروش اینترنتی به کوچکترین کسب و کارها نیز این امکان و فرصت را می دهد که به مخاطبان خود در سطح جهانی با حداقل هزینه دسترسی پیدا کنند. امروزه بیش از 900 میلیون نفر در سطح دنیا از اینترنت استفاده می کنند. 69 درصد از این جمعیت، در طول 90 روز، دست کم یک خرید از اینترنت داشته اند.
یک سایت اینترنتی، تنها برای فروش محصول یا خدمات به کار نمی رود، بلکه می تواند نقشها و کارکردهای مختلفی داشته باشد. اگر محصول خاص و منحصر به فردی دارید که در دیگر نقاط دنیا وجود ندارد، می توانید با معرفی آن محصول در سایت خود، دیگران را از وجود آن مطلع کنید و از این طریق به اهداف خود دست یابید.
زیبایی اینترنت در این است که مخاطبان آن در سرتاسر دنیا پراکنده اند و این امر می تواند به معنای وجود مشتریان بالقوه برای شما باشد. این نوع بازار، هیچ موقع بسته نمی شود. مشتریان شما می توانند به صورت 24 ساعته به اطلاعات کسب و کارتان دسترسی پیدا کنند. شما نیز می توانید هر چند بار و با هر فاصله ای که بخواهید ، اطلاعات مورد نظرتان را درباره ی فعالیتها و فروشگاهتان در صفحات اینترنت جای دهید. مهمتر از این، شما می توانید کاتالوگی از محصولات و خدماتتان را همراه تصویر و حتی فیلم در صفحات اینترنت قرار دهید. در این صورت، مشتریان بالقوه ی شما می توانند آنها را مشاهده کنند و حتی در هر ساعت از شبانه روز، سفارش خرید دهند.
تفاوت كسب و كار اینترنتی با تجارت الكترونیكی

بسیاری از افراد، كسب و كار اینترنتی (E-Business) را با تجارت الكترونیكی (E-Commerce) اشتباه می گیرند در حالیكه این دو مبحث با یكدیگر متفاوتند. به عبارتی E-Business به مجموعه فعالیتهای مربوط به كسب و كار از جمله مباحث بازاریابی، مالی، خرید و فروش، ارتباط با مشتریان، خدمات پس از فروش، همكاری با سرمایه گذاران و... كه از طریق شبكه اینترنت انجام می‌گیرد اطلاق می‌شود در حالیكه E-Commerce تنها شامل مسائل مربوط به خرید و فروش از اینترنت می باشد و خود، زیرمجموعه ای از E-Business است.
انواع كسب و كارهای اینترنتی
امروزه، كسب و كارهای اینترنتی بسیار متنوعند. اما به طور كلی آنها را می‌توان آنها به 10 گروه عمده تقسیم بندی كرد:
ایجاد اجتماعات آنلاین
خرید، فروش و حراج كالاهای مختلف
تبلیغات اینترنتی
ارائه خدمات تخصصی به دیگران
ایجاد امپراطوری اطلاعات، اخبار و آموزش
تهیه و ارائه نرم افزارهای مختلف
چند رسانه ای یا مالتی مدیا
پیوستن به شبكه های واسطه گری
خدمات مربوط به ایمیل
سرمایه گذاری مشترك
کسب و کار روستایی
اكنون توسعه‌ی روستایی بیش از گذشته با پدیده‌ی كارآفرینی سرو كار دارد. مؤسسات و شخصیت‌های رواج دهنده‌ی توسعه‌ی روستایی، كارآفرینی را به منزله‌ی یك مداخله‌ی راه‌بردی می‌دانند كه می تواند فرایند توسعه‌ی روستایی را تسریع بخشد اما به نظر می‌رسد كه همگی آنها بر نیاز به گسترش بنگاه‌های اقتصادی روستایی نیز توافق دارند. آژانس‌های توسعه، كارآفرینی روستا را به عنوان یك نیروی اشتغال‌زای بزرگ، سیاست‌مداران آن را همچون یك راه‌برد كلیدی برای جلوگیری از ناآرامی در مناطق روستایی، و كشاورزان، آن را وسیله‌ای برای بهبود درآمد خویش می‌دانند.به این ترتیب، كارآفرینی از نقطه نظر تمام این گروه‌ها به عنوان وسیله‌ای برای بهبود كیفیت زندگی فردی، خانوادگی و اجتماعی و ابزاری برای تثبیت اقتصاد و محیطی سالم تلقی می‌گردد. در شرایط وجود یك سمت‌گیری كارآفرینانه در قبال توسعه‌ی روستایی، این موضوع پذیرفته می‌گردد كه كارآفرینی، یك نیروی مركزی برای نیل به رشد و توسعه اقتصادی است. بدون آن، دیگر عوامل توسعه به هدر رفته و تلف می‌شود؛ با این حال، پذیرش این نكته نمی‌تواند به تنهایی به توسعه‌ی روستایی و پیشبرد فعالیت‌های اقتصادی بیانجامد. كارآفرینی در نواحی روستایی در جستجوی تركیب واحدی از منابع، هم در درون و هم در خارج از فعالیت‌های كشاورزی است. مثال‌های متنوعی از كاربردهای غیركشاورزی منابع موجود همچون: گردشگری، آهنگری، درود گری، ریسندگی و مثال‌هایی از تنوع بخشی به فعالیت‌های نه چندان وابسته به كشاورزی در زمینه‌های منابع آب، اراضی جنگلی، ساختمان، مهارت‌های موجود و توانمندی‌های محلی وجود دارد كه همگی با كارآفرینی روستایی متناسب است. تركیب كارآفرینانه‌ی این منابع در رشته فعالیت‌هایی همچون: تسهیلات گردشگری، ورزش و اوقات فراغت، آموزش فنی و حرفه‌ای، خرده فروشی و عمده فروشی، فعالیت‌های صنعتی (در سطح مهندسی و استاد كاری)، خدمات مشاوره‌ای، تولیدات با ارزش افزوده بالا همچون گوشت، شیر، فرآورده‌های چوبی و سایر فعالیت‌های خارج از مزرعه تجلی می‌یابد.
كارآفرینی روستایی اساساً تفاوتی با كارآفرینی در شهر ندارد جز اینكه باید آن را در فضای روستا تصور نمود. پترین (1994) كارآفرینی روستایی را مجموع سه گزاره ذیل تعریف می‌نماید:
نیرویی كه سایر منابع را برای پاسخگویی به یك تقاضا بی‌پاسخ بازار بسیج می‌كند
توانایی خلق و ایجاد چیزی از هیچ
فرآیند خلق ارزش به وسیله امتزاج مجموعه واحدی از منابع درراستای بهره‌گیری از یك فرصت
آنچه در مجموع می‌توان برای تعریف مقوله كارآفرینی روستایی بكار برد عبارتست از: «بكارگیری نوآورانه منابع و امكانات روستا در راستای شكار فرصت‌های كسب ‌و كار».

این نوع کسب و کارها با توجه به اندازه‌ی کوچک روستاها، در مقیاسی کوچک هستند و اغلب بین 10-20 نفر بوده و با توجه به غالب بودن فعالیت‌های کشاورزی و کارگاهی از کارایی خاصی برخوردارند. با توجه به تغییرات عصر کنونی و ورود به جامعه‌ی اطلاعاتی، کسب و کارهای روستایی نیز در نوع دچار تغییر و تحول شده‌اند و انواع کسب وکارهای خدماتی، تولیدی، صنعتی و فناوری اطلاعات در آن دیده می‌شود.
کسب و کارهای خانوادگی
کسب و کار خانوادگی یک نوع کسب و کار است که صاحبان آن با هم خویشاوند و فامیل باشند. به عبارت دیگر به کسب و کارهایی گفته می شود که افراد یک خانواده و خویشاوندان اقدام به تشکیل کسب و کاری می نمایند. این نوع کسب و کار ها را می توان در بسیاری از کشورها همچون ایتالیا مشاهده نمود.

اغلب میان دو واژه «خانواده» و «كسب و كار» نوعی تضاد و دوگانگی وجود دارد، در حالی كه این مفاهیم به عنوان دو زیر سیستم از یك ابر سیستم به نام اجتماع و جامعه هستند كه در اثر ارتباطات و تاُثیرات متقابلی كه بر روی یكدیگر می گذارند تشكیل یك نظام كلی تر را به نام "كسب و كار خانوادگی" (فامیلی) می دهند. برخی دیگر نیز برای تعریف این مفهوم به مباحثی چون بینش و هدف یك شركت و یا یك كسب وكار خاص اتكا نموده اند و به موضوع از این منظر نگریسته اند. نهایتاً اینكه تئوری مشهور مبتنی بر منابع (RBV) بدین منظور یك شركت و یا كسب و كار خاص را بر اساس دسته بندی منابع موجود آن (دانش ، مواد ، سرمایه ، نیروی انسانی و ...) تعریف و تقسیم بندی می نماید.
به هرحال تعاریف و تقسیم بندی های زیادی برای كسب و كار خانوادگی ارائه شده است. برای تعریفی دقیق و روشن از این مفهوم می توان با دو دید و تقسیم بندی كلی و جزئی به موضوع نگاه كرد. از دید كلی می توان یك كسب وكار یا شركت خانوادگی را بدین گونه تعریف نمود: شركت ها، مؤسسات و كسب و كارهایی كه بوسیله ارتباطات و تعاملات خانوادگی و افراد خانواده تحت تاًثیر قرار می گیرند. از دید جزئی تر تعاریف زیر را می توان برای یك كسب و كار خانوادگی برشمرد: كسب و كاری كه متعلق به افراد یك خانواده می باشد و توسط افراد فامیل و غیرفامیل اداره می شود.
همانطور كه مشخص است یك كسب و كار خانوادگی گاهی می تواند فراتر از یك شركت خانوادگی باشد. و گاهاً نیز فقط در قالب یك شركت خانوادگی باشد. البته در تعریف این نوع كسب و كار سه عامل مهم مطرح می باشد: خانواده ، مالكیت و مدیریت. آنچه كه از یافته های تمام تحقیقات بر می آید این است كه همگرایی عامل خانواده و تنها یكی از دو عامل مالكیت و مدیریت (خانواده و مالكیت یك كسب و كار ، یا خانواده و مدیریت یك كسب وكار) می تواند به تعریف یك كسب و كار خانوادگی بسنده كند.
به دلیل اهمیت بسیار زیاد شركت ها و كسب و كارهای خانوادگی در رشد و توسعه اقتصادی و همچنین اشتغال زایی و رفع بیكاری ، بسیاری از كشورهای جهان نسبت به این مسئله و كارآفرینی از طریق ایجاد اینگونه شركت ها روی آورده و برنامه ریزی های بسیار دقیق و هدفداری را در این زمینه انجام می دهند.
رشد و بقای كسب و كارهای خانوادگی
برای اینكه یك كسب و كار خانوادگی رشد نماید و برای نسل های بعدی نیز بقا داشته باشد بایستی یك برنامه ریزی دقیق و اصولی برای كسب وكار از سوی مالكان و مدیران كسب و كار انجام گیرد. علاوه بر این به دلیل اهمیت روزافزون این نوع كسب و كار هم برای جوامع و برای اقتصاد ملت ها حمایت هایی نیز بایست از سوی دولت ها در این راستا انجام شود. تركیب چندین عامل برای توضیح و تشریح موفقیت، رشد و بقای كسب و كارهای خانوادگی لازم است از آن جمله می توان به مواردی مانند فرهنگ خانواده ، شخصیت و خصوصیات هركدام از اعضای خانواده ، عوامل محیطی و اجتماعی ، نوع كسب و كار ، خصوصیات كارآفرین (بنیانگذار) كسب وكار و بسیاری موارد دیگر اشاره نمود. در شكل زیر تركیبی از عوامل فوق مشاهده می شود.
كسب و كارهای كوچك
به منظور تحلیل آماری و با قاعده در خصوص كسب و كار كوچك ، باید گفت كه این مقوله دارای قوانین اجرایی تجاری است. هر صنعتی بر اساس درآمد و میزان استخدام سالانه ، اندازه استانداردی را برای خود تعریف می‌كند. در بیشتر موارد این تعریف به واسطه نمایندگی‌های دولتی تعریف می‌شود تا تحت قوانین تغییرپذیر دولتی تحلیل ‌هایی را صورت دهند. به علاوه ، این استانداردها برای برنامه‌هایی كه در خصوص كمك بهبود به امور مالی است كارا می‌باشد. كسب و كار كوچك بصورت مستقل است و هر شركتی با كمتر از 500 پرسنل در این حیطه قرار می‌گیرد. این اندازه مرسومترین استاندارد تعریف شده است. در آمریكا حدود 5/22 میلیون كسب و كار مستقل از كشاورزی و زراعت وجود دارد كه 99 درصد آن كسب و كار كوچك(Small Business) به حساب می‌آیند.
کسب و کار خدماتی

شامل فعالیت هایی است که برای انتقال کالاها و خدمات از مکان تولید به محل مصرف، ضروری اند. بنابراین، خرید و فروش کالاها و خدمات و تمام فعالیتهایی را که انجام معادله را تسهیل می کنند(انبارداری، درجه بندی، بسته بندی، تامین مالی و...)شامل می شوند. کسب و کار خدماتی، کسب و کار تجارتی را نیز شامل می شود و به انجام آن کمک می کند. وظیفه ی اساسی کسب و کار خدماتی، برداشتن موانع فردی، مکانی، زمانی، مبادلاتی، دانشی و غیره است و جریان آزاد کالاها و خدمات از تولید کننده به مصرف کننده را فراهم می سازد.
5-1-1- کسب و کار خدماتی
خدمات حمایتی
بانکداری
حمل و نقل
بیمه
انبارداری
بسته بندی
تبلیغات
خدمات مستقیم
داخلی
هنری
بهداشتی
بیمه ای
ارتباطات
کسب و کار تجاری
در واقع، تجارت شاخه ای از کسب و کار خدماتی است. به تعبیری، وضعیت نهایی فعالیت کسب و کار، شامل خرید و فروش کالاها و خدمات است. کسب و کارهای تجاری را بر اساس اندازه و میزان پوشش، به دو دسته ی اصلی تقسیم می کننند:
بر اساس اندازه و ظرفیت
عمده فروش
خرده فروش
بر اساس میزان پوشش بازار
تجارت منطقه ای
تجارت ملی
تجارت بین المللی
ریسک پذیری،عامل مهم تبدیل فرصت ها به کسب و کار

براساس نتایج پژوهشی «GEM ۲۰۱۲» شاخص درك فرصت‌های كارآفرینانه در ایران برابر ۳۹.۱۷ با رتبه ۳۵ در میان ۶۷ كشور بوده كه بسیار پایین‌تر از میانگین اقتصادهای منبع‌محور، كارایی‌محور و نوآوری‌محور است. از سوی دیگر شاخص درك قابلیت كارآفرینانه در ایران برابر با ۵۴.۱۵ درصد است كه كمتر از میانگین اقتصادهای منبع‌محور بوده، ولی از كشورهای كارایی‌محور و نوآوری‌محور بالاتر است. در واقع از هر ۱۰۰ نفر ایرانی بزرگسال، ۵۵ نفر بر این باورند كه مهارت، دانش و تجربه راه‌اندازی كسب‌ و كار را دارند. واقعیت این است كه كارآفرینی نوعی رفتار آگاهانه و ارادی است. از این‌رو لازمه رخداد فعالیت‌های كارآفرینانه، برخورداری از قصد كارآفرینانه است. قصد كارآفرینانه مردم ایران در میان ۶۷ كشور در سال گذشته برابر با ۲۲.۲۸ درصد بوده و ایران را در جایگاه ۲۱ قرار داده است. در ایران اغلب فعالیت‌های كارآفرینی، نوآورانه نیست و چندان از فناوری‌های سطح بالا هم برخوردار نیست. شاید به همین دلیل است كه با وجود اینكه بیش از ۹۰ درصد كسب ‌و كارهای ایرانی كوچك و متوسطند، اما سهم بالایی در رشد اقتصادی كشور و تولید ناخالص داخلی ندارند. براساس داده‌های حاصله از برنامه پژوهشی دیده‌بان جهانی كارآفرینی، مقایسه شاخص‌های كارآفرینی در میان برخی كشورهای حوزه چشم‌انداز، اطلاعات ارزشمندی را در اختیار ما قرار می‌دهد. بر این اساس تا سال ۲۰۱۱، قصد كارآفرینانه مردم ایران بیش از سایر كشورهای منطقه از جمله تركیه بوده است. مقدار این شاخص در كشور از ۳۶ درصد در سال ۲۰۰۸ به ۲۲ درصد در سال ۲۰۰۹ كاهش یافت، اما در سال‌های بعد شاهد افزایش این شاخص در ایران بوده‌ایم؛ بطوری كه در سال ۲۰۱۱ مقدار این شاخص با ۳۳ درصد، در ایران بیش از سایر كشورهای منطقه بوده است. نرخ كارآفرینی نوپا در ایران در مقایسه با برخی كشورهای حوزه چشم‌انداز روند صعودی داشته است. حتی شاخص كارآفرینی نوپا در ایران طی سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۱۱ بیش از همه كشورهای حوزه چشم‌انداز بوده است. درباره كارآفرینی تثبیت شده نیز مشخص است كه ایران همانند سایر كشورهای منطقه، در سال ۲۰۱۱ با یك روند نزولی مواجه بوده، ولی در سال قبل آن نرخ این شاخص در ایران بالاتر از سایر كشورهای منطقه بوده است. در سال گذشته در میان ۶۷ كشور عضو دیده‌بان جهانی كارآفرینی كه به اجرای برنامه پژوهشی GEM پرداخته‌اند، تنها تركیه در میان كشورهای حوزه سند چشم‌انداز، برنامه پژوهشی ارزیابی فعالیت‌های كارآفرینانه را براساس مدل GEM اجرا كرده است. گرچه شاخص قصد كارآفرینانه در ایران بالاتر از تركیه است، اما نرخ كارآفرینی تثبیت شده و كارآفرینی نوپا تقریبا در هر دو كشور برابر است. شاخص كارآفرینانه فرصت‌گرا در ایران طی ۵ سال گذشته روندی صعودی داشته است. در كنار این موضوع شاخص فعالیت كارآفرینانه اجباری یعنی فعالیت‌هایی كه از روی اجبار و به دلیل نبود سایر گزینه‌های كار به‌وجود آمده، روندی نزولی داشته است.
انرژی كارآفرینانه در هر نوع اقتصاد دست‌كم تا حد زیادی وابسته به افرادی است كه فرصت‌ها را در مكان زندگی خود شناسایی می‌كنند. سپس افراد با اعتقادی كه به توانایی خود در مواجهه با انواع مخاطراتی كه در راه‌اندازی كسب و كار هست دارند، تشویق می‌شوند. كیفیت و كمیت فرصت‌های درك شده و نیز باور فرد نسبت به توانایی‌هایش، متاثر از عوامل متعددی در محیط مانند رشد اقتصادی، تحصیلات و فرهنگ است. همچنین درك افراد از فرصت و قابلیت كارآفرینانه به گروه‌های مختلف جامعه وابسته است كه خود، ریشه در عوامل تاریخی، اجتماعی، اقتصاد و فرهنگی دارد. گاه بعد منفی ریسك شكست، وزن بیشتری از موفقیت در ذهن فرد پیدا می‌كند. به عبارتی حتی اگر منافع حاصل از كارآفرینی برای فرد بسیار بالا باشد، باز هم ممكن است درك از ریسك آغاز كسب‌ و كار، افراد را از انجام این كار باز دارد. پس ریسك‌پذیری عامل مهمی در تبدیل فرصت‌ها به كسب‌ و كار واقعی است. ویژگی‌هایی چون سن، جنسیت و نژاد می‌تواند بر میزان ترس از شكست اثر بگذارد. برای مثال جوانان یا خانواده‌هایی كه سرمایه‌ای ندارند كه از آن مراقبت كنند و به عبارت دیگر چیزی برای از دست دادن ندارند، ریسك‌پذیریشان زیادتر است یا مهاجران كه دارای فرصت‌های شغلی كمتری‌اند، به ناچار ریسك بیشتری می‌كنند. محیط نهادی هم می‌تواند بر این شاخص تاثیرگذار باشد. برای مثال تغییر قوانین ورشكستگی، میزان مبادرت به كارآفرینی را متاثر می‌كند.
طرح‌های کسب و کار را می توان به اشکال گوناگونی تهیه کرد در واقع با توجه به اندازه کسب و کارها می توان طرح‌های مختلف نوشت. یک فرمت غالب یا محتوایی که همه موارد را پوشش دهد وجود ندارد. نوع طرح کسب و کار بستگی به این مسئله دارد که چه استفاده ای از آن به عمل خواهد آمد و موقعیت دقیق کسب و کار شما چیست. هر بخش یک طرح کسب و کار نماینده یک بخش از سازمان است که در کنار هم نمای کلی سازمان را نمایش می دهند. بسته به نوع فعالیت، مقاصد و اهداف نوشتن طرح کسب و کار، بخش یا بخش هایی بیشتر پرداخته و یا حذف می شود. در واقع برنامه کسب و کاربه عنوان ابزاری برای پیش‌بینی و مدیریت بهتر کسب‌ و کارهای موجود و یا جدید می‌باشد. این کار از طریق توجه به اولویت‌ها، نظارت و ارزیابی پیشرفت کار و کمک به دستیابی اهداف از پیش تعیین شده صورت می‌گیرد. اینچنین طرحی، کارآفرینان را قادر می‌سازد تا در مراحل مختلف کسب‌ و کار آمادگی‌های لازم را برای پیشبرد برنامه‌ها به دست آورند.

تعریف سرمایه:
سرمایه از مهم ترین عوامل تجارت بوده و بزرگ ترین وسیله جلب منفعت است. هر شرکت باید دارای سرمایه باشد، تا بتواند نتیجه ای از عملیات خود که تجارت است برده و منتفع شود. اهمیت شرکت های تجارتی را از سرمایه آنها می توان درک کرد.
برای سرمایه حداکثری تعیین نشده و شرکاء به هر مقدار بتوانند ممکن است سرمایه را افزایش دهند. در بعضی از ممالک اروپا حداقلی جهت سرمایه شرکت های سهامی معلوم شده، و در کشور ما هم به موجب ماده 5 اصلاحی اسفند 1347 مقرر گردیده در موقع تأسیس، سرمایه شرکت های سهامی عام از پنج میلیون ریال و سرمایه شرکت های سهامی خاص، از یک میلیون ریال نباید کمتر باشد مسلم است هیچ موقع سرمایه شرکت های سهامی عام یا خاص از این مبالغ نباید کمتر باشد و اگر کمتر شد به شرحی که گذشت در صورتی که شرکاء تا یک سال جبران ننمایند یا شرکت را به نوع دیگر تبدیل نکنند حکم به انحلال شرکت داده خواهد شد.
سرمایه شرکت سهامی عبارتست از جمع قیمت اسمی سهام آن شرکت. بنابراین سرمایه به سهام متساوی قسمت شده و هر یک از شرکاء یک یا چند سهم آن را خواهند داشت.
پرداخت سرمایه
قانون اجازه داده است که در موقع تشکیل شرکت های سهامی دارندگان سهام اقلاً سی و پنج درصد از مورد تعهد خود را پرداخت و بقیه را فقط تعهد نمایند. البته مدت تعهد باقی مانده از پنج سال تجاوز نخواهد کرد.
ولی هرگاه آورده های شرکاء غیر نقدی باشد باید تمام آن تأدیه شده باشد.
ارفاقی که درباره شرکت های سهامی به عمل آمده بسیار به جا و با بصیرت کامل بوده است. زیرا اغلب شرکت های سهامی که برای امور مهم تشکیل می شوند تمام سرمایه را در موقع تشکیل احتیاج ندارند بلکه در عمل و پس از مدتی ممکن است به قسمتی از آن احتیاج پیدا کنند. مثلاً شرکتی که با سرمایه نهصد میلیون ریال برای ایجاد راه آهن از شهری به شهر دیگر تأسیس می شود مسلم است تمام سرمایه را در ابتدای عمل به کار نخواهد انداخت و از این جهت لزومی ندارد شرکاء تمامی آن را پرداخته وجه را بلا استفاده در صندوق شرکت بگذارند. البته به تدریج که احتیاج به آن پیدا شد اغلب به چند قسط اخذ می شود.
بنا به شرح فوق سرمایه شرکت های سهامی ممکن است به دو قسم تجزیه شود:
سرمایه تعهد شده.
اهمیت سرمایه بیشتر مورد نظر معامله کنندگان با شرکت است و اشخاص با ملاحظه اعتبار و میزان سرمایه شرکت، قرارداد منعقد و یا معامله انجام می دهند. به این جهت هر شرکت باید در هر گونه اسناد و صورت حساب و اعلانات و نشریات و غیره که به طور خطی یا چاپی صادر یا منتشر می نماید میزان سرمایه خود و آن قسمتی که تأدیه شده است صریحاً قید کند. به این طریق میزان سرمایه در دسترس مراجعین و معامله کنندگان بوده و همیشه از آن مطلع خواهند شد.

سرمایه نقدی و غیر نقدی
سرمایه ممکن است نقدی باشد یا غیر نقدی. سرمایه نقدی که اکثر شرکت های سهامی دارند وجه نقد است. سرمایه غیر نقدی مال یا امتیاز یا عملی است که شرکاء در ازاء قیمت سهام خریداری شده می پردازند. مثلاً ممکن است در شرکتی که موضوع آن تجارت پنبه است شخصی یک کارخانه پنبه پاک کنی به ارزش یک میلیون ریال تسلیم در مقابل، صد سهم ده هزار ریالی قبول کند. و یا در شرکتی که به استخراج سرب مشغول است در ازاء امتیاز استخراج معدن سرب که متعلق به یکی از شرکاء می باشد و کارشناس رسمی آن را به دویست هزار ریال تقویم نموده است بیست سهم ده هزار ریالی به نام برده داده شود. بنابراین مال یا امتیاز دارای ارزش و جزء سرمایه شرکت است و این معنی در تبصره 6 مواد الحاقی قانون تجارت تصریح شده است.
سرمایه احتیاطی یا اندوخته قانونی
از لحاظ این که ممکن است زیانی به شرکت وارد شود که در سرمایه نکثی حاصل و باعث دلسردی شرکاء گردد. در مواد اصلاحی قانون تجارت ضمن ماده 140 سرمایه دیگری به نام اندوخته قانونی پیش بینی شده و هیئت مدیره شرکت را قانون ملزم نموده که صدی پنج از سود خالص شرکت را برای انداخته قانونی موضوع نماید که در خود شرکت به حساب مخصوصی نگه داری شود. الزام هیئت مدیره تا موقعی است که این اندوخته مساوی با یک دهم سرمایه اصلی شرکت گردد و اضافه بر آن را قانون به اختیار شرکت گذاشته است.
اندوخته قانونی از موارد لازم و مورد احتیاج شرکت است زیرا در صورتی که زیانی حاصل شود که برای جبران آن احتیاج به پولی باشد ممکن است از آن استفاده شود.
در ممالک اروپایی به اندوخته قانونی ( سرمایه احتیاطی ) اهمیت خاصی می دهند و چند قسم سرمایه اضافی از منافع تشکیل می دهند به نام سرمایه احتیاطی و سرمایه ذخیره و غیره.

افزایش سرمایه
گاهی اتفاق می افتد که شرکت به کارهای مهم تری دست زده و یا موفقیت هایی به دست آورده و احتیاج به افزایش سرمایه دارد، بنابراین می تواند به سرمایه خود اضافه کند. در این حال ناچار است سهام جدیدی بفروشد. در صورتی که در اساسنامه پیش بینی شده باشد می توان با رعایت آن اقدام به ازدیاد سرمایه و فروش سهم نمود. افزایش سرمایه موقعی مقدور است که سرمایه شرکت تماماً تأدیه شده باشد و الا زمانی که شرکاء هنوز تعهد خود را کاملاً انجام نداده و مبلغی از سرمایه را هنوز نپرداخته اند، شرکت حق افزایش سرمایه را تحت هیچ عنوان نخواهد داشت.
گاهی در عمل مشاهده می شود که شرکت سود سرشاری داشته و ارزش سهام آن در بازار بیش از قیمت اسمی سهام یعنی پولی است که دارندگان سهام روز اول پرداخته اند. و خریداران سهام جدید که به همان قیمت اسمی بهای سهام منتشره را می پردازند، نفع بی تناسبی ممکن است ببرند زیرا اگر سهم یک هزار ریالی را در بازار می خریدند بایستی دو هزار ریال بپردازند و فعلاً هزار ریال بیشتر نمی دهند. به این جهت اغلب برای سهام بدوی مجمع عمومی نفع مخصوصی معین کرده و آن را سهام ممتاز قرار می دهند.
ماده 160 اصلاحی قانون تجارت طریق دیگری در این مورد ارائه کرده و اجازه داده است به این شرح که شرکت می تواند سهام جدید را برابر مبلغ اسمی بفروشد و یا این که مبلغی علاوه بر مبلغ اسمی سهم، به عنوان اضافه ارزش سهم از خریداران دریافت کند. هم چنین شرکت می تواند عواید حاصله از اضافه ارزش سهام فروخته شده را به اندوخته منتقل سازد یا نقداً بین صاحبان سهام سابق تقسیم کند یا در ازاء آن سهام جدید به سهام بدهد.
بازار سرمایه
بازار وجوه آماده برای وام دادن در زمانی بلند مدت تر از زمان بازار پول که در آن وجوه کوتاه مدت وام داده می شود را بازار سرمایه می نامند. اگر چه مرز مشخصی این دو بازار را از یکدیگر جدا نمی کند ولی در اصل، وام های بازار سرمایه برای سرمایه گذاری های ثابت در صنعت و تجارت به کار می رود. بازار سرمایه هر زمان بین المللی تر می شود، و در هر کشور صرفاً شامل یک نهاد نمی شود، بلکه نهادهایی مانند بورس، بانک ها و شرکت های بیمه را در بر می گیرد که عرضه و تقاضای سرمایه بلند مدت را نظم می بخشند.

سرمایه در گردش و اهمیت آن

مدیریت سرمایه در گردش
آن مقدار دارایی جاری که از محل منابع مالی بلند مدت تامین شده باشد را سرمایه در گردش می نامند. سرمایه در گردش ناخالص به صورت کل دارایی های جاری و سرمایه در گردش خالص به صورت مازاد دارایی جاری بر بدهی جاری تعریف می شود. میزان سرمایه در گردش شاخصی است برای تشخیص درجه نقدینگی و عدم اعسار یک شرکت، به ویژه اگر در مقایسه با دیگر شاخص ها و نسبت های مالی به کار گرفته شود.

سرمایه در گردش حاشیه ایمنی اعتبار دهندگان است،در شرکتهایی که در کوتاه مدت با مشکل،استقراض مواجه هستند می بایست سرمایه در گردش بالایی داشته باشند. سرمایه در گردش از رابطه زیر به دست می آید :
سرمایه در گردش = بدهیهای جاری - داراییهای جاری
تصور بر این است که بدهی جاری میبایست توسط یک دارائی جاری تسویه شود. در این صورت دارائی جاری که پس از پرداخت این بدهی جاری باقی میماند سرمایه در گردش شرکت است.از سوی دیگر اگر تمام بدهی های جاری به دارائی جاری تبدیل شده باشند تفاوت دارائی و بدهی جاری برابر با سرمایه ای از شرکت است که به یک دارائی جاری تبدیل شده.

عوامل مختلفی در كاركرد مناسب اقتصادی و مالی یك مؤسسه دخالت دارند. مؤسسات، چه تولیدی و چه توزیعی در بخشهای صنعتی، كشاورزی و خدماتی نیازمند به رعایت اصول و موازین علمی اقتصادی و حسابداری هستند. عوامل ورودی مؤسسه یا داده ها (Input) و ستاده ها (Out put) در یك گردش مالی ، باید به گونه ای فرجام یابند كه موفقیت روزافزون مؤسسه را در پی داشته باشند. یك مؤسسه اقتصادی وجوهی را بدست می آورد و بالاخره این وجوه را به مصرف می رساند، دارایی ثابت و جاری و هزینه های ثابت و متغیر، در گردش عملیات مالی آن نقش ایفا می كنند. حجم فروش، قیمت تمام شده، سود سهام، واگذاری سهام، وامهای كوتاه و بلند مدتی كه دریافت می كند، نحوه بازپرداخت آنها، خریدهای نقدی و غیرنقدی آن، عملیات اعتباری كه انجام می دهد، نحوه فروش اقساطی، وصول چكها، زمان پیش بینی شده برای وصولی ها،‌ افزایش یا كاهش ارزش ویژه كاهش و افزایش دارائی ثابت و جاری، مبادله سهام یا مواد اولیه چگونگی خرید مواد اولیه، نحوه پرداخت وامهای كوتاه مدت و بلندمدت به كاركنان و تأمین نیازهای پرسنلی همگی در گردش عملیات مالی یك مؤسسه دخیل هستند كلیه عوامل و پارامترهای فوق، تحت عنوان مدیریت سرمایه در گردش قابل تحقیق و بررسی است.
از سوی دیگر می دانیم كه برای به حداكثر رسانیدن ارزش سهام شركت، مدیران مالی باید اهداف سه گانه زیر را در نظر گیرند:
1ـ تعیین اندازه شركت و نرخ رشد آتی آن
2ـ تعیین بهترین تركیب دارائی های شركت (مصارف وجوه)
3ـ تعیین بهترین تركیب منابع شركت (ساختار اولیه)

كه تعیین میزان سرمایه در گردش مناسب به نوعی با هر سه هدف فوق در كنش و واكنش متقابل است.
یك مدیر مالی و سایر مدیران كه در اتخاذ تصمیمات مالی سهیم هستند، می توانند با راهبردهایی گوناگون یك مؤسسه را با موفقیت با شكست قرین كنند.
سرمایه در گردش شرکت برای اعتبار دهندگان برون سازمانی( بانکها و موسسات اعتباری) عامل مهمی برای اعطای این اعتبارات و تسهیلات به شمار می رود . در واقع هر چه این عدد افزایش یابد توانائی شرکت در باز پرداخت دیون نیز افزایش می یابد. از سوی دیگر فزونی سرمایه درگردش برای مدیریت سازمان از این نظر که از منابع برون سازمانی استفاده نکرده است و یا دارائی جاری بیش از حد نگهداری کرده میتواند یک سوئ مدیریت را نشان دهد.
اصولا سرمایه در گردش توان بازپرداخت بدهی ها را نشان می دهد و دلیلش هم این است كه چون از تفاضل داراییها و بدهیهای جاری به دست می آید نشانگر منابعی از شركت است كه قابلیت نقد شوندگی بالایی دارند پس هرچه قدر كه سرمایه در گردش بزرگتر ازصفر باشد مطلوبتر است و نشان دهنده این است كه شركت قادر است در مدت زمانی كمتر از یك سال به بازپرداخت بدهی هایش روی آورد.
این تصویر مفاهیم سرمایه در گردش(تفاضل دارائیهای جاری با بدهیهای جاری ) را بخوبی نشان می دهد:
اصولا سر مایه در گردش در خصوص فرض تداوم فعالیت مطر ح است و یكی از نسبت های مورد توجه اعتبار دهندگان و استفاده كنندگان از صورت های مالی می باشد در كنار سایر نسبتها.
اهمیت مدیریت سرمایه در گردش
اهمیت روزافزون مدیریت سرمایه در گردش باعث شده است که این موضوع به‌صورت یک رشته تخصصى مدیریت مالى درآید. در شرکت‌هاى بسیار بزرگ، تعدادى مدیر اجرائى متخصص حضور دارند که تمام‌وقت و انرژى خود را منحصراً صرف اداره سرمایه در گردش شرکت مى‌کنند. دلایل اهمیت این موضوع به‌شرح زیر است:
۱. سطوح واقعى و مطلوب دارائى‌هاى جارى (با توجه به تغییراتى که در فروش واقعى و پیش‌بینى‌شده رخ مى‌دهد) دستخوش تغییرات دائمى است. این وضع باعث مى‌شود که درباره سطح مطلوب یا موردنظر از دارائى‌هاى جاری، به‌صورت مستمر (روزانه) تصمیماتى گرفته شود.
۲. شاید با توجه به تغییراتى که در میزان دارائى‌هاى جارى رخ داده است، مدیران مجبور شوند در تصمیماتى که قبلاً براى تأمین مالى گرفته‌اند تجدیدنظر کنند؛ مثلاً اگر براى تأمین مالى دارائى‌هاى جارى از مبالغ سنگینى وام کوتاه‌مدت استفاده شده است، گرفتن وام‌هاى اضافى و تمدید وام‌هائى که به سررسید مى‌رسند مستلزم صرف وقت و انرژى بیشتر مدیریت شرکت خواهد بود.
۳. میزان منابع و مصارف وجوهى که به سرمایه در گردش تخصیص داده مى‌شود باید مشخص شود. دارائى‌هاى جارى حدود ۷۵ درصد کل دارائى‌هاى شرکت و بدهى‌هاى جارى حدود ۶۰ درصد ساختار سرمایه هستند. این بدان معنا است که به‌عنوان مثال اگر کل دارائى‌هاى یک شرکت ۵۰۰ میلیارد ریال باشد، مبلغ ۳۷۵ میلیارد ریال آن ممکن است به‌صورت دارائى‌هاى جارى باشد و بدهى‌هاى جارى هم حدود ۳۰۰ میلیارد ریال خواهد شد.
۴. اگر مدیریت سرمایه در گردش صحیح نباشند، احتمال دارد فروش و سود شرکت کاهش یابد و چه‌بسا شرکت در پرداخت به موقع دیون و تعهدات خود ناتوان بماند.
ماهیت سرمایه در گردش
سرمایه در گردش یک شرکت مجموعه مبالغى است که در دارائى‌هاى جارى سرمایه‌گذارى مى‌شود. اگر بدهى‌هاى جارى از دارائى‌هاى جارى یک شرکت کسر گردد سرمایه در گردش خالص به‌دست مى‌آید. مدیریت سرمایه در گردش عبارت است از تعیین حجم و ترکیب منابع و مصارف سرمایه در گردش به‌نحوى که ثروت سهامداران افزایش یابد.
منابع و مصارف سرمایه در گردش
دارائى‌هاى جارى یک شرکت از اقلام زیر تشکیل مى‌گردد: صندوق و بانک، اوراق بهاءدار قابل‌فروش، حساب‌هاى دریافتنی، موجودى کالا و سایر دارائى‌هاى جاری. بسیارى از دارائى‌هاى جارى از محل بدهى‌هاى جارى (مثل حساب‌هاى پرداختنی، اسناد پرداختنى و وام‌هاى کوتاه‌مدت) تأمین مالى مى‌شوند. در عین حال، برخى از شرکت‌ها بخشى از دارائى‌هاى جارى خود را از محل وام‌هاى بلندمدت یا از محل حقوق صاحبان سهام تأمین مى‌کنند.

مدیریت سرمایه در گردش در مرحله عمل
در این بخش، از داده‌ها و محتویات ترازنامه‌ها، صورتحساب سود و زیان و نسبت‌هاى مالى استفاده مى‌کنیم تا سیاست‌هاى کنونى شرکت‌ها را در مورد سرمایه در گردش، نشان دهیم. همچنین با به‌دست آوردن میزان افزایش فروش، روند تغییراتى را که در ترکیب و ساختار سرمایه و دارائى‌هاى شرکت رخ مى‌دهد را نشان مى‌دهیم. با استفاده از نسبت‌هاى مالى چندین شرکت از ویژگى‌هاى ریسک و بازده سیاست‌هائى که شرکت‌ها در مرحله عمل در خصوص سرمایه در گردش اجراء مى‌کنند، آگاه مى‌شویم.

فروش و سرمایه در گردش
فروش واقعى و پیش‌بینى‌شدهٔ شرکت بر مقدار سرمایه در گردشى که شرکت به مصرف مى‌رساند (و مجبور است آن را تأمین کند) اثر بسیار شدیدى دارد. فروش شرکت بر حجم دارائى‌هاى جارى و بدهى‌هاى جارى اثر مستقیم دارد و باعث مى‌شود که این اقلام خودبه‌خود افزایش یابند؛ براى مثال، خریدها به‌صورت موجودى کالا و حساب‌هاى پرداختنى درمى‌آیند، فروش باعث ایجاد وجه نقد و حساب‌هاى دریافتنى مى‌گردد و تقاضاى فصلى یا غیرمنتظره، گهگاه باعث مى‌شوند که شرکت از وام‌هاى کوتاه‌مدت استفاده کند.
حدود تغییراتى که (بر اثر فروش) در حساب‌هاى جارى شرکت خودبه‌خود رخ مى‌دهد در صنایع مختلف متفاوت است. براى محاسبهٔ آن در صنایع مختلف باید نسبت سرمایه در گردش خالص به فروش را محاسبه کرد. معمولاً این نسبت رقمى کمتر از ۳۰/۰ است. مقدار ۳۰/۰ یعنى براى یک ریال فروش ۳۰/۰ ریال سرمایه در گردش موردنیاز است. این نسبت در بسیارى از شرکت‌ها به بیش از ۲۵/۰ مى‌رسد؛ از آن جمله است: صنایع نساجی، تولید لباس، ماشین‌آلات، قطعات کامپیوتر و صنایع الکترونیک برعکس، در صنایع حمل‌ونقل زمینی، هوائی، تلفن و موادغذائی، این نسبت به ۱۰/۰ یا کمتر مى‌رسد.
شرکت‌هائى که بتوانند فروش مستمر داشته باشند، دارائى‌ها و بدهى‌هاى جارى آنها به‌صورت جزء لاینفک ترازنامه آنها درخواهد آمد.
فرض بر این است که فروش مرتب افزایش مى‌یابد و بخشى از کل فروش به‌صورت فصلى صورت مى‌گیرد. دارائى‌هاى جارى دائمى شرکت شامل اقلامى از دارائى جارى است که براى رسیدن به حجم فروش مورد انتظار لازم است. نوسانات دارائى‌هاى جارى در آن بخش از کل فروش به‌وجود مى‌آید که به‌صورت فصلى انجام مى‌شود. بدهى‌هاى جارى دائمى شامل اقلامى از بدهى جارى مى‌شود که خودبه‌خود براى رسیدن به حجم مورد انتظار فروش لازم است. بدهى‌هاى جارى متغیر نتیجه فروش فصلى است. شرکت‌ها مى‌توانند بخشى از بدهى‌هاى دائمى شرکت را از محل وام‌هاى بلندمدت یا از محل حقوق صاحبان سهام تأمین کنند. استراتژى سرمایه در گردش و ریسک و بازده .

ثبت نام دوره آموزشی طرح کسب و کار